รอยยิ้มมุมปากซ้ายขยับเป็นรอยชัดเจน ไม่อยากจะเชื่อเลย ตอนนี้ผมกําลังมีความสุขมาก
“น้องๆ” เสียงดังนั้นตะโกนเข้าไปถึงแก้วหู” ในใจนี่ปรี้ดดดเลย ใครฟร่ะ!!!
“น้องไม่ลงหรอ ถึงอู่รถเมล์แล้วนะ จะไปทํางานหรือเปล่าล่ะ”
สิ้นเสียงของพี่กระเป๋าคนงาม ตาของผมก็เปิดกว้างพร้อมกับกระเด้งตัวลุกขึ้นจากเบาะแข็งๆของรถเมล์สาย 789 และโพล่งถาม
“พี่ครับที่นี่ ที่ไหนครับ”
“อู่คลองเตยไงน้อง”
พี่คนขับตอบอย่างใจเย็น แต่ผมเองคิดในใจ “ตรูเย็นไม่ไหวแล้วโว้ยยยย” ทันใดนั้นขา
สั้นๆของผมใส่เกียร์โฮ่ง ซอยเท้าถี่แรงก้าวอย่างว่องไว เสียงส้นรองเท้าหนังกระทบกับพื้นกระดานไม้รถเมล์ดังสนั่น ผมกระโดด
ลงจากรถ พร้อมกับอุทานออกมาดังๆว่า
“ตายแล้วตรู ตายแล้วตรู สายแน่ๆ”